درۆیه‌کی پیرۆز

باسمه تعالی يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ و َأُنْثَى وَ جَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَ قَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ. درۆیه‌کی پیرۆز...

شێعر لای من
منداڵێکه‌ و    
ناتوانم پێشی پێ بگرم .
به‌ڵام
زۆر ده‌ترسێم
له‌ نێو ئه‌م گه‌له‌ گورگه‌ دا
بێ به‌ یۆسفێک و
هه‌تــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا هه‌تـــــــــــــــایه‌
له‌ چاوه‌ڕوانیی کراسه‌که‌یدا
سه‌ربنێمه‌وه‌.
هۆژان

درۆیه‌کی پیرۆز...

چاره ای جز افتادن و مردن نیست.اینکه بابافغانی شیرازی این شعر را در مرگ چه کسی و به چه خاطر سروده و امروز نیما بخشی از آن را برای پروژه ترکیب بند به کلاس آورد و خواند، اصلا بحث من نیست.آنچه مهم است تناسب این چند بیت با فجایعی است که اخیرا روی داده، زلزله ای ویرانگر، ویرانگر چونان زلزله هایی که همیشه در این مرزوبوم برایمان پیش می آید.گلی از جویبار زندگانی کس نمی چیندگیاهی از کنار آب حیوان بر نمی آیدنسیم نا امیدی می وزد از گلشن عالمدم خوش از نهاد نوع انسان بر نمی آیدچمن پژمرده و گل خشک و بی جان لاله و نرگسبجز بوی فنا از نخل ارکان بر نمی آیدهوای جانفزا از هیچ گلشن بر نمی خیزدغبار هستی از صحرای امکان بر نمی آیدنباشد آدمی را چاره جز افتادن و مردنکه می بیند چنین روزی که از جان بر نمی آید درۆیه‌کی پیرۆز...

ئاوڕدانەوەیەک لە سەرکەوتن و شکستی شۆڕشەکانی شێخ مەحموودلە کتێبی شەکرە شارەکەم، سولەیمانی، نووسینی د.حوسین محەممەد عەزیزیەکەمین شۆڕشی شێخ:تەگبیری "شێخ" بۆ ڕاگەیاندنی شۆڕشەکەی بەم شێوە بوو: سەرەتا "مەحموودخانی دزڵی ڕاسپارد بە بیانووی سەردانی گۆڕەکەی کاک ئەحمەدی شێخ" ەوە بێن بۆ "سلێمانی" و داگیریکەن. "سۆن" ویستی ڕێیان نەدا. بەڵام مەحموودخان لە 21/5/1919 دا بە 300 چەکدارەوە پەلاماری سولەیمانییی دا و گرتی. تەنیا شەڕێکی سووک نەبێ هیچی دیکە ڕووی نەدا. ئیدی زۆربەی زۆری کوردەکان ڕیزەکانی سوپای ئینگلیزیان چۆڵ کرد و بە چەکەکانی خۆیانەوە تێکەڵاوی چەکدارەکانی مەحموودخان بوون. پاشان هەموو ئینگلیزییەکانیان گرت و لە دەبۆکەی سولەیمانیی توندیانکردن. "مێجەڕ سۆن" یش بەرەو "کەرکووک" هەڵات. "ویلسن" بە فڕۆکە بڵاوکراوەیەکی تایبەتیی بۆ دانیشتووانی شاری سولەیمانی بڵاوکردەوە. داوای لە شێخ کرد بۆ گفتوگۆکردن بچێ بۆ بەغدا. پاشان هەڵەبجەش گیرا و هەم ئینگلیزەکانیش دەسگیر کرد. ئیدی دوای ئەو کارەی مەحموودخان شۆڕشی یەکەم دەستی پێکرد. شێخ لە بنەوە پێوەندییەکی گەرموگوڕی لەگەڵ تورکەکەندا هەبوو. ئەو پێوەندییەش لەگەڵ ئوزدەمیر-عەلی شەفیق دابوو کە لە زاخۆ بنکە و بارەگای خۆی دانابوو، دژی ئینگلیزییەکان هانی سەرۆک تیرە و هۆزەکانی کوردی دەدا، دەیویست دەسەڵاتی خۆی لە ناوچەکەدا بجەسپێنێ. لە هەمان کاتیشدا شێخ پێوەندیی لەگەڵ "شافەیسەڵ"یشدا بەستبوو بەڵام لەگەڵ "مستەفاپاشای یاموڵکیی" و کۆمەڵەکەیدای ڕێک نەدەکەوت کە بە ناوی "جەمعییەتی کوردستان" ەوە کاریاندەکرد و بۆ ئازادی کوردستان تێدەکۆشان!بۆ ئەوەی شۆڕشەکە بە تەواویی نەتەنێتەوە و هەموو ناوچەکانی کوردستان نەگرێتەوە، هەر زوو بە زوویی ئاگری شۆڕشەکە دامرکێننەوە، ئینگلیزەکان یەکسەر درۆیه‌کی پیرۆز...

‏ نامه عاشقانه از خانمی با تحصیلات ششم ابتدایی که ۱۱۵ سال پیش به شوهر پزشکش نوشته.نامه خواندنی و عاشقانه از یک زن خانه‌دار یزدی است.وی برای همسرش که در خارج ازکشور، درس پزشکی می خوانده، چنین نوشته است.این نامه، درکتابخانه وزیری یزد، نگهداری می شود.*بسم المعطّرٌ الحبیب*تصدقت گردم، دردت به جانم،من که مُردم و زنده شدم تاکاغذتان برسد.این فراقِ لاکردار هم مصیبتی شده زن جماعت را،کارِ خانه و طبخ و رُفت و روب ووردار و بگذار نکُشد، همین بی‌همدمی و فراق می‌کُشد.مرقوم فرموده بودید به حبس گرفتار بودید. در دلمان انار پاره شد.پری‌دُخت تو را بمیرد که مَردش اسیر امنیه‌ چی‌ها بوده و او بی‌خبر در اتاق شانهٔ نقره به زلف می‌کشیده..!!!حیّ لایموت به سر شاهد است که حال و احوال دل ما هم کم از غرفهٔ حبس شما نبوده است.اوضاع مملکت خوب نیست، کوچه به کوچه مشروطه‌ چی چنان نارنج‌ هایی چروک و از شاخه جدا بر اشجار و الوار در شهر آویزانند و جواب آزادیخواهی، داغ و درفش است و تبعید و چوب و فلک..!!!دلمان این روزها به همین شیشهٔ عطری خوش است که از فرنگ مرسول داشته‌اید.شب به شب بر گیس می‌مالیم...!!!سَیّد محمود جان،مادیان یاغی و طغیان‌گری شده‌ام که نه شلاق و توپ و تشر آقا جانمان راممان می‌کند و نه قند و نوازش بیگم باجی.عرق همه را در آورده‌ام و رکاب نمی‌دهم، بماند که عرق خودم هم در آمده.می‌دانید سَیّدجان،زن جماعت بلوغاتی که شد، دلش باید به یک‌ جا قُرص باشد، صاحب داشته باشد، دلِ بی‌صاحاب، زود نخ‌کش می‌شود، چروک می‌شود، بوی نا می‌گیرد،بید می‌زند، دل ابریشم است.نه دست و دلم به دارچین‌ نویسی روی حلوا و شُله‌ زرد می‌رود، نه شوق وَسمه و سرخاب و سفیدآب داریم.دیروزِ روز بیگم باجی، ابروهایمان را گفت پاچهٔ بُز،حق هم دارد، و درۆیه‌کی پیرۆز...

دلایل آبرومندبودن یک پایان­ نامهچیزی بنویس که ارزش خواندن داشته­ باشد.سرمای بسیار سرد و ب­ی سابقۀ دی­ماه سنندج را گرمای چنین پایان­ نامه ­ای وادار به عقب ­نشینی کرد.افتخار این را داشتم که در جلسۀ پایان ­نامۀ همکاری ارجمند و بااخلاق، دوستی وفادار و عزیز، دبیری باسواد و کتابخوان شرکت کنم. در جلسه دو گروه نشسته بودند:در یک طرف استادان راهنما، مشاور و آگاه که سال­ها پیش رهنورد این راه بوده­اند و کنون راه می­ نمایند؛ در طرف دیگر چند نفر از دانشجویان دورۀ دکتری که آنها هم به زودی پای در چنین وادی­ ای می ­نهند.دانشجو در زمان تعیین­ شده سریع مطالب خودش را بیان کرد. برخلاف ارائۀ کوتاه دانشجو، نظرات و صحبت­های دو تن از استادان خارجی -از دانشگاه مازندران و از دانشگاه کرمانشاه- هم مفصّل بود و هم دقیق، راهگشا و علمی. نشان می­ داد که این بزرگواران چقدر برای این پایان ­نامه وقت گذاشته­ اند و کار را با چه دقّـتی خوانده اند و اگر هم ایرادی به بیان، زبان و تحلیل نوشته دارند به چه زییایی و با چه بلاغتی آن را بیان می­ کنند که دانشجو هم با جان و دل می ­پذیرد.صحبت­های استادان داخلی کوتاه بود و تیتروار؛ استاد جبّاری به دو نکتۀ مهم اشاره کردند:الف) اصیل­ بودن پایان­ نامهب) آبرومندبودن پایان ­نامهاصیل به این دلیل هر آنچه که نوشته و بیان کرده از قلم خود دانشجو تراویده و کار کاملاً شخصی است.آبرومند به این دلیل که حرف تازه­ ای برای گفتن داشته­ است.و البته هرکسی که این دانشجو را از نزدیک بشناسد می­ داند که چه دقّت نظر و چه وسواس علمی ­ای در کار دارد و تا کار عالی و کامل از آب درنیاید دست از طلب برندارد.این دانشجوی حاضر در جلسه و این دکتر بعد از جلسه، سال­ها در استان کردستان و در گروه­ های آموزشی سرگروه درۆیه‌کی پیرۆز...